Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ένα χρόνο μετά.....

28/07/2009 – 28/07/2010
Ένας χρόνος λοιπόν. Ένας χρόνος από τότε που έφυγες στα χέρια του φιλαράκου σου του Θοδωρή. Ένας χρόνος από τότε που σε συνοδέψαμε με τον ήχο των μηχανών μας, Ένας χρόνος από τότε που σε σηκώσαμε στα χέρια μας, γιατί ήσουν ένας από εμάς. Κι όμως κάθε τόσο όλο και σε φέρνουμε σε κάποια κουβέντα, όλο και διαβάζουμε όσα πρόλαβες να μας μεταδώσεις. Για πολλούς από εμάς είσαι ακόμα εδώ.

Τριάντα πέντε μέρες. Τόσες πάλευες στην εντατική με περίσσια δύναμη, και θάρρος, που πολλοί το ζηλέψανε. Ήσουν τόσο κοντά στο λεγόμενο “θαύμα” αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Σε αυτές τις μέρες μας έδειξες πόσο δυνατός ήσουν, πόσο ήθελες να μείνεις εδώ μαζί μας, αλλά ταυτόχρονα άτομα από όλη την Ελλάδα απέδειξαν πόσο πολύ θέλανε να σε σώσουν. Άνθρωποι που δεν σε ήξεραν πέρα από τα γραπτά σου, αλλά και κάποιοι που ούτε αυτά είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν, έστειλαν το δικό τους αίμα όταν υπήρχε ανάγκη. Κρίμα που αποδείχτηκε ότι αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.

Είχαμε πει τόσα πολλά ότι θα κάνουμε αλλά δεν προλάβαμε ρε Γιώργαρε. Λίγο οι δουλειές, λίγο κάποιες αναποδιές, όλο και αναβάλαμε. Στενοχωριέμαι ρε φίλε που δεν πρόλαβα να κάνω κι άλλη παρέα μαζί σου. Θυμάσαι πόσες φορές είχαμε πει να κάνουμε εκείνο το μπάρμπεκιου στο Λαγονήσι? Εγώ, εσύ, ο γιατρός, ο Μήτσος, ο Μάρκος, ο Demon, το τρελοξωτικό μας, ο Χριστόδουλος, και όλοι η παρέα. Δεν τα καταφέραμε τελικά.

Ήσουν ψυχούλα ρε φιλαράκι. Όποιος και να χρειαζόταν την παραμικρή βοήθεια ήσουν ο πρώτος που τον βοηθούσες. Γνωστός άγνωστος όποιος και να ήταν. Ήσουν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και δίπλα σου ίσως να γίναμε κι εμείς λίγο παραπάνω άνθρωποι. Και το μόνο που ήθελες σαν αντάλλαγμα, ήταν κρασάκι, τσιγαράκι, και κουβέντα μέχρι το πρωί.

Αλλά ξέρεις κάτι; Είσαι ακόμα εδώ ρε φίλε. Γιατί όποτε βρισκόμαστε περισσότερες φορές το δικό σου όνομα ακούγεται. Και θα συνεχίσει να ακούγεται. Γιατί είσαι ένας από εμάς.

Καλή αντάμωση λοιπόν αδερφέ. Και να μας προσέχεις εδώ κάτω ρε φίλε.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!!!

Υ.Γ. Συγχώρα με για τα δάκρυα φιλαράκι μου. Ο παππούς μου, μου έλεγε ότι κανονικά πρέπει να χαιρόμαστε όταν φεύγει κάποιος. Γιατί ελευθερώνεται το πνεύμα του. Τώρα λοιπόν είσαι ελεύθερος, να κάνεις τις βόλτες σου εκεί ψηλά.

Υ.Γ. 2 Ένας σύνδεσμος για όσους δεν ξέρουν την ιστορία: http://www.mybike.gr/topic/25328-%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%B7/

3 σχόλια:

  1. Drakos, μας προσέχει από κει πάνω φίλε μου, και το χαίρετε που με χαμόγελο (έστω κι μ’ ένα δάκρυ στων ματιών την άκρη), τον θυμόμαστε.

    Και Ναι,

    ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

    Να είσαι καλά φίλε μου, πολύ όμορφο το blog σου!

    Καλό Ξημέρωμα να έχουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω όσο καλά θα ήθελα (η ρημάδα η απόσταση δε βοηθάει σε καμιά περίπτωση) μα μου λείπει κι εμένα, ίσως όσο και σ' εσάς...

    Καλό σας ξημέρωμα,
    καλή αντάμωση πατριωτάκι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα mantinada. Σε όλους μας λείπει. Αλλά ξέρεις κάτι. Είναι εδώ, δίπλα μας. Απλά δεν μπορούμε να τον δούμε.

    Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή