Η μοναξιά συνήθως είναι μία κατάσταση στην οποία μπαίνουμε τυχαία κάποια στιγμή της ζωής μας. Σε αυτή όμως την περίοδο καλούμαστε και να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Θα περάσουμε αυτή την περίοδο και θα επανέλθουμε στο πριν, θα συμφιλιωθούμε με αυτή την κατάσταση, ή θα την κάνουμε τρόπο ζωής?
Συνήθως η πρώτη φορά που ερχόμαστε σε πλήρη επαφή με την μοναξιά είναι μετά από μία πολύ δύσκολη κατάσταση που έχουμε περάσει. Ένας θάνατος αγαπημένου προσώπου, μία ερωτική απογοήτευση, μία επαγγελματική αποτυχία, και πολλά ακόμα.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι από εμάς που μετά την πρώτη γνωριμία μας με την μοναξιά, επιλέγουμε να την κάνουμε τρόπο ζωής. Να ζήσουμε, όχι μόνοι μας ακριβώς, απλά σταματάμε να εξωτερικεύουμε πολλά πράγματα που νιώθουμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, επιλέγουμε 1-2 μόνο άτομα που να ξέρουν κάποια πράγματα για εμάς, αλλά ακόμα και σε αυτούς σπάνια θα πούμε πολλά πράγματα που νιώθουμε.
Γιατί το κάνουμε αυτό όμως? Υπάρχουν άνθρωποι που να μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, όταν εξ' ορισμού ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον?
Εδώ υπάρχει μία σύγχυση Το να ζει κάποιος σε μία τέτοια κατάσταση δεν σημαίνει ότι ζει μόνος τους, αποκομμένος από τους πάντες. Απλά δεν βγάζει τον εσωτερικό του κόσμο προς τα έξω Θεωρεί και του αρέσει να κρατάει πολλά πράγματα μόνο για τον ίδιο. Δεν νιώθει την ανάγκη να ανοιχτεί και να μιλήσει για πράγματα που νιώθει, που τον απασχολούν, που τον κάνουν πολλές φορές να χάνει τον ύπνο του. Εγωιστικό? Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Γιατί καλώς ή κακώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις. Όχι γιατί δεν ξέρουν. Αλλά γιατί νιώθουν αδύναμοι στο να περιγράψουν ένα ψυχικό κόσμο, με μόνο ένα τσούρμο λέξεις. Αντίθετα μέσω των εικόνων και των καταστάσεων είναι ικανοί να περιγράψουν άθελα τους ολόκληρο το είναι τους.
Η μοναξιά δεν είναι αρρώστια. Όταν κάποιος άνθρωπος είναι μοναχικός συνήθως ζει στην υπερβολή. Όταν θέλει να πιει πίνει πολύ, όταν ερωτεύεται, αγαπάει με πάθος, όταν δουλεύει, σκίζεται να τα κάνει όλα τέλεια. Είναι γενικά άνθρωπος με πολλά πάθη και πολλές υπερβολές Κοινώς "Ζει πολύ".
Για τέλος θα βάλω κάτι από ένα αγαπημένο μου βιβλίο:
Δεν είσαι δράκος, δεν είσαι έντομο, δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αυτό το μη-είναι είσαι εσύ, αυτό το μη-είναι δεν είναι μια άρνηση, καλύτερα να πεις ότι είναι μια πραγμάτωση, ένα αχνάρι, μια δαπάνη, ένα αποτέλεσμα πριν έρθει η πλήρης εξάντληση, δηλαδή ο θάνατος· δεν είσαι παρά ένα μήνυμα της ζωής, μια έκφραση, ένας λόγος που λέγεται σχετικά με το μη-είναι.
»Έγραψες αυτό το βιβλίο για σένα, ένα βιβλίο με θέμα τη φυγή, το βιβλίο ενός άντρα μόνου, είσαι ταυτόχρονα ο κύριός σου και ο απόστολός σου, δε θυσιάζεσαι για τους άλλους και δε ζητάς να θυσιαστεί κάποιος για σένα, ορίστε, πιο δίκαιο δε γίνεται. Την ευτυχία όλος το κόσμος την επιθυμεί, γιατί τάχα θα ανήκε αποκλειστικά σ εσένα; Εδώ που τα λέμε, η ευτυχία είναι αρκετά σπάνια σε τούτο τον κόσμο»
Το Βιβλίο Ενός Άντρα Μόνου, Γκάο Ξινγκγιάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου