Ο πρώτη αιτία θανάτων στην Ελλάδα

Επιτέλους αυτό το χαζοκούτι, η λεγόμενη τηλεόραση, έδειξε κάτι χρήσιμο. Εμένα προσωπικά με άγγιξε πολύ. Γι αυτό λοιπόν εγώ σήμερα δεν θα γράψω κείμενο για να σας πω κάποια πράγματα. Θα σας παραθέσω ένα λινκ γιατί όσοι περισσότεροι το δούμε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βελτιωθούμε στο δρόμο.


http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!!

Κι όμως είμαι ζωντανός....

Κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο, σπίτι. Άντε και κανένα καφέ στα γρήγορα όμως γιατί οι δουλειές περιμένουν στην γωνία. Τρέξιμο στο χάος της Αθήνας κάθε μέρα, όλη μέρα, μπας και καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα. Και καμία φορά να ψιθυρίζουμε κι όλας από μέσα μας: "Ρε συ εμείς είμαστε από τους τυχερούς. Φαντάζεσαι να είχαμε και οικογένεια;"


Και αυτόματα σβήνεται η παραπάνω σκέψη και την θέση της παίρνει η εξής: " Τι τυχερός ρε βλαμμένε; Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε 30φεύγα και να μην μπορούμε να κάνουμε οικογένεια και χαίρεσαι ρε βλαμμένε;"

Που φτάσαμε ρε παιδιά.... Θέλω να κάνω τόσα αλλά βάζω κάτω τα ευρώ και δεν βγαίνουν ρε γαμώ το. Είναι αυτό που είπε πολύ πετυχημένα κάποιος: "Γιατί στο τέλος του μισθού, περισσεύει τόσος μήνας;"

Αδέρφια η κατάσταση δεν πάει άλλο όμως. Με αυτά και με αυτά κατάφεραν και μας έκανα ρομποτάκια. Το μόνο που κάνουμε είναι να τρέχουμε όλη μέρα κάθε μέρα στο χάος της Αθήνας, χωρίς όνειρα, χωρίς θέλω, χωρίς χρόνο για τις ανάγκες μας. Μηχανάκια που λειτουργούν για το "ευ ζεις" του συστήματος. Και το σύστημα μας βλέπει και γελάει και μαζί μας, αλλά και με αυτά που του δίνουμε για να φάει. Καταπιέζουμε τους εαυτούς μας, τις περισσότερες φορές άθελα μας, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Σαν ζώα στην σφαγή.

Ε τέλος λοιπόν. Εγώ σαν δράκος γεννήθηκα ελεύθερος, θα ζήσω ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος. Δεν θα πηγαίνω βόλτα όταν θέλει το σύστημα αλλά όταν εγώ θέλω. Δεν θα ζητάω άδεια από το σύστημα για να κάνω ένα ταξιδάκι. Τέλος η καταπίεση του εαυτού μου. Και όσο περισσότεροι πάρουμε χαμπάρι τι γίνεται τόσο το καλλίτερο για τις ζωές μας.

Σταματήστε λοιπόν να κάθεστε στα σπίτια σας. Βγείτε έξω και γεμίστε τους δρόμους. Όχι για να διαδηλώσουμε Αλλά για να περάσουμε καλά. Για να γελάσουμε, να χορέψουμε, να ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε. Τελικά με τα ίδια ευρώ μπορούμε να περάσουμε ακόμα καλλίτερα. Και πιστέψτε με όταν μας δουν να χαμογελάμε θα φοβηθούν Θα φοβηθούν πολύ. Γιατί θα καταλάβουν πως ότι και να κάνουν η ζωή μας είναι στα χέρια μας. Έξω λοιπόν, στους δρόμους, στα πάρκα, στις παραλίες. Να στήσουμε το δικό μας πάρτυ. Και ποιος ξέρει. Μπορεί αύριο να ξημερώσει μια καινούρια μέρα, διαφορετική.

Ο Δράκος ανοίγει φτερά....

Μοτοσυκλέτα

Μοτοσυκλέτα λοιπόν. Ένα μεταφορικό μέσο ή κάτι παραπάνω? Η πρώτη διαφορά που συναντάμε στους μοτοσυκλετιστές με τους αυτοκινητιστές είναι το πάθος τους και η αγάπη τους για τους 2 τροχούς. Πράγμα πολύ σπανιότερο όσο αφορά τους 4 τροχούς Αυτή η διαφορά λοιπόν είναι κάτι που μας κάνει να ψάξουμε το γιατί. Γιατί τέτοια λατρεία; Τι προσφέρει η μοτοσυκλέτα που το αυτοκίνητο δεν το έχει;

Η μοτοσυκλέτα λοιπόν μας προσφέρει καταρχήν ελευθερία. Ο αναβάτης ταξιδεύει σε άμεση επαφή με την φύση, καθώς και με τα στοιχεία της φύσης. Κρύο, βροχή, χιόνι, ήλιος, μυρωδιές, τα πάντα έρχονται σε άμεση επαφή με τον αναβάτη. Αυτή η αίσθηση είναι από μόνη της μία μαγεία. Ο αναβάτης νιώθει ένα με την φύση. Και κάπως έτσι ξεκινάει μια "ερωτική" σχέση με τους 2 τροχούς.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των 2 τροχών είναι η γεωμετρία τους σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα. Μία μοτοσυκλέτα για να την οδηγήσουμε πρέπει το σώμα μας να γίνει επέκταση της, πρέπει να κινούμαστε σε 3 άξονες, και χρειαζόμαστε πόδια, χέρια αλλά και το σώμα για να ισορροπήσουμε σε διάφορες κλίσεις. Αυτό δίνει μία αρμονία αντίστοιχη με την αρμονία της φύσης.

Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορεί κανένας να πει για την μαγεία των 2 τροχών. Πως όμως ξεκινήσαμε οι περισσότεροι να ερχόμαστε όλο και ποιο κοντά σε αυτούς; Οι περισσότεροι βλέπαμε, ως πιτσιρίκια, ανθρώπους από χώρες μακρινές να επισκέπτονται τα μέρη μας με "μεγάλες" μηχανές. Μεγάλες σε σχέση με εμάς. Όταν είσαι 1.50 και δεν φτάνει το κεφάλι σου καλά καλά στο τιμόνι μεγάλες τις λες. Βλέπαμε ομάδες από ανθρώπους, ο κάθε ένας με την μοτοσυκλέτα του σε κομβόι η μία πίσω από την άλλη, και να ταξιδεύουν. Αλήθεια πόσες φορές έχετε δει κάτι αντίστοιχο με αυτοκίνητο? Εγώ προσωπικά καμία....

Και να φωνάζει η μαμά" Οι μηχανές είναι επικίνδυνες", "Οι μηχανές είναι σκοτώστρες", "Μακριά από αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου". Τα πάντα μπορούν να γίνουν επικίνδυνα Ανάλογα με την χρήση που τους κάνεις.

Για εμένα η μοτοσυκλέτα μου είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένας τρόπος διαφυγής από την ρουτίνα της καθημερινότητας, μία "γυναίκα" που μου κάνει όλα τα χατίρια, και με ταξιδεύει όπου θέλω εγώ, και καμία φορά και όπου θέλει αυτή. Είναι ο τρόπος μας να ξεφεύγουμε, έστω και για λίγο από τα προβλήματα μας, και να γινόμαστε ένα με τον κόσμο γύρω μας. Ένα με την φύση. Ένα με το όνειρο.

Η μηχανή για εμένα είναι ένα ατελείωτο ταξίδι στο εγώ μου, και στο κόσμο μου.

Καλούς δρόμους αδέρφια.

Ένα χρόνο μετά.....

28/07/2009 – 28/07/2010
Ένας χρόνος λοιπόν. Ένας χρόνος από τότε που έφυγες στα χέρια του φιλαράκου σου του Θοδωρή. Ένας χρόνος από τότε που σε συνοδέψαμε με τον ήχο των μηχανών μας, Ένας χρόνος από τότε που σε σηκώσαμε στα χέρια μας, γιατί ήσουν ένας από εμάς. Κι όμως κάθε τόσο όλο και σε φέρνουμε σε κάποια κουβέντα, όλο και διαβάζουμε όσα πρόλαβες να μας μεταδώσεις. Για πολλούς από εμάς είσαι ακόμα εδώ.

Τριάντα πέντε μέρες. Τόσες πάλευες στην εντατική με περίσσια δύναμη, και θάρρος, που πολλοί το ζηλέψανε. Ήσουν τόσο κοντά στο λεγόμενο “θαύμα” αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Σε αυτές τις μέρες μας έδειξες πόσο δυνατός ήσουν, πόσο ήθελες να μείνεις εδώ μαζί μας, αλλά ταυτόχρονα άτομα από όλη την Ελλάδα απέδειξαν πόσο πολύ θέλανε να σε σώσουν. Άνθρωποι που δεν σε ήξεραν πέρα από τα γραπτά σου, αλλά και κάποιοι που ούτε αυτά είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν, έστειλαν το δικό τους αίμα όταν υπήρχε ανάγκη. Κρίμα που αποδείχτηκε ότι αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.

Είχαμε πει τόσα πολλά ότι θα κάνουμε αλλά δεν προλάβαμε ρε Γιώργαρε. Λίγο οι δουλειές, λίγο κάποιες αναποδιές, όλο και αναβάλαμε. Στενοχωριέμαι ρε φίλε που δεν πρόλαβα να κάνω κι άλλη παρέα μαζί σου. Θυμάσαι πόσες φορές είχαμε πει να κάνουμε εκείνο το μπάρμπεκιου στο Λαγονήσι? Εγώ, εσύ, ο γιατρός, ο Μήτσος, ο Μάρκος, ο Demon, το τρελοξωτικό μας, ο Χριστόδουλος, και όλοι η παρέα. Δεν τα καταφέραμε τελικά.

Ήσουν ψυχούλα ρε φιλαράκι. Όποιος και να χρειαζόταν την παραμικρή βοήθεια ήσουν ο πρώτος που τον βοηθούσες. Γνωστός άγνωστος όποιος και να ήταν. Ήσουν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και δίπλα σου ίσως να γίναμε κι εμείς λίγο παραπάνω άνθρωποι. Και το μόνο που ήθελες σαν αντάλλαγμα, ήταν κρασάκι, τσιγαράκι, και κουβέντα μέχρι το πρωί.

Αλλά ξέρεις κάτι; Είσαι ακόμα εδώ ρε φίλε. Γιατί όποτε βρισκόμαστε περισσότερες φορές το δικό σου όνομα ακούγεται. Και θα συνεχίσει να ακούγεται. Γιατί είσαι ένας από εμάς.

Καλή αντάμωση λοιπόν αδερφέ. Και να μας προσέχεις εδώ κάτω ρε φίλε.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!!!

Υ.Γ. Συγχώρα με για τα δάκρυα φιλαράκι μου. Ο παππούς μου, μου έλεγε ότι κανονικά πρέπει να χαιρόμαστε όταν φεύγει κάποιος. Γιατί ελευθερώνεται το πνεύμα του. Τώρα λοιπόν είσαι ελεύθερος, να κάνεις τις βόλτες σου εκεί ψηλά.

Υ.Γ. 2 Ένας σύνδεσμος για όσους δεν ξέρουν την ιστορία: http://www.mybike.gr/topic/25328-%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%B7/

Dragons: A fantasy made real documentary

Σήμερα θα έλεγα να δούμε λίγο εικόνες. Παραθέτω λοιπόν ένα από τα άπειρα ντοκιμαντέρ που έχουν γίνει για την προέλευση των δράκων, αν αυτοί υπήρξαν ποτέ... Ελπίζω να μπορείτε να παρακολουθήσετε στα αγγλικά:). Καλή προβολή λοιπόν:

Μοναξιά

So. Μοναξιά... Συναίσθημα, κατάσταση, τρόπος ζωής, τρόπος άμυνας, συνειδητή επιλογή, ή απλά έτυχε? Τι από όλα αυτά είναι η μοναξιά? Ή μήπως είναι όλα αυτά μαζί + άλλα τόσα? Μάλλον το δεύτερο θα έλεγα εγώ.

Η μοναξιά συνήθως είναι μία κατάσταση στην οποία μπαίνουμε τυχαία κάποια στιγμή της ζωής μας. Σε αυτή όμως την περίοδο καλούμαστε και να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Θα περάσουμε αυτή την περίοδο και θα επανέλθουμε στο πριν, θα συμφιλιωθούμε με αυτή την κατάσταση, ή θα την κάνουμε τρόπο ζωής?

Συνήθως η πρώτη φορά που ερχόμαστε σε πλήρη επαφή με την μοναξιά είναι μετά από μία πολύ δύσκολη κατάσταση που έχουμε περάσει. Ένας θάνατος αγαπημένου προσώπου, μία ερωτική απογοήτευση, μία επαγγελματική αποτυχία, και πολλά ακόμα.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι από εμάς που μετά την πρώτη γνωριμία μας με την μοναξιά, επιλέγουμε να την κάνουμε τρόπο ζωής. Να ζήσουμε, όχι μόνοι μας ακριβώς, απλά σταματάμε να εξωτερικεύουμε πολλά πράγματα που νιώθουμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, επιλέγουμε 1-2 μόνο άτομα που να ξέρουν κάποια πράγματα για εμάς, αλλά ακόμα και σε αυτούς σπάνια θα πούμε πολλά πράγματα που νιώθουμε.

Γιατί το κάνουμε αυτό όμως? Υπάρχουν άνθρωποι που να μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, όταν εξ' ορισμού ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον?

Εδώ υπάρχει μία σύγχυση Το να ζει κάποιος σε μία τέτοια κατάσταση δεν σημαίνει ότι ζει μόνος τους, αποκομμένος από τους πάντες. Απλά δεν βγάζει τον εσωτερικό του κόσμο προς τα έξω Θεωρεί και του αρέσει να κρατάει πολλά πράγματα μόνο για τον ίδιο. Δεν νιώθει την ανάγκη να ανοιχτεί και να μιλήσει για πράγματα που νιώθει, που τον απασχολούν, που τον κάνουν πολλές φορές να χάνει τον ύπνο του. Εγωιστικό? Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Γιατί καλώς ή κακώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις. Όχι γιατί δεν ξέρουν. Αλλά γιατί νιώθουν αδύναμοι στο να περιγράψουν ένα ψυχικό κόσμο, με μόνο ένα τσούρμο λέξεις. Αντίθετα μέσω των εικόνων και των καταστάσεων είναι ικανοί να περιγράψουν άθελα τους ολόκληρο το είναι τους.

Η μοναξιά δεν είναι αρρώστια. Όταν κάποιος άνθρωπος είναι μοναχικός συνήθως ζει στην υπερβολή. Όταν θέλει να πιει πίνει πολύ, όταν ερωτεύεται, αγαπάει με πάθος, όταν δουλεύει, σκίζεται να τα κάνει όλα τέλεια. Είναι γενικά άνθρωπος με πολλά πάθη και πολλές υπερβολές Κοινώς "Ζει πολύ".

Για τέλος θα βάλω κάτι από ένα αγαπημένο μου βιβλίο:

Δεν είσαι δράκος, δεν είσαι έντομο, δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αυτό το μη-είναι είσαι εσύ, αυτό το μη-είναι δεν είναι μια άρνηση, καλύτερα να πεις ότι είναι μια πραγμάτωση, ένα αχνάρι, μια δαπάνη, ένα αποτέλεσμα πριν έρθει η πλήρης εξάντληση, δηλαδή ο θάνατος· δεν είσαι παρά ένα μήνυμα της ζωής, μια έκφραση, ένας λόγος που λέγεται σχετικά με το μη-είναι.
»Έγραψες αυτό το βιβλίο για σένα, ένα βιβλίο με θέμα τη φυγή, το βιβλίο ενός άντρα μόνου, είσαι ταυτόχρονα ο κύριός σου και ο απόστολός σου, δε θυσιάζεσαι για τους άλλους και δε ζητάς να θυσιαστεί κάποιος για σένα, ορίστε, πιο δίκαιο δε γίνεται. Την ευτυχία όλος το κόσμος την επιθυμεί, γιατί τάχα θα ανήκε αποκλειστικά σ εσένα; Εδώ που τα λέμε, η ευτυχία είναι αρκετά σπάνια σε τούτο τον κόσμο»

Το Βιβλίο Ενός Άντρα Μόνου, Γκάο Ξινγκγιάν

What about dragons?

Καλησπέρα σε όλους. Νεος στο χώρο των Blogs με το όνομα Drakos. Δρακοι λοιπον. Φανταστικά όντα? Υπήρξαν ποτέ? Αμέτρητες ιστορίες εχουν γραφτοι γι αυτά τα πλάσματα. Δεν ξέρω αν υπήρξαν, ξέρω όμως ότι με χαρακτιριζουν από τα παιδικά μου χρόνια. Περίφανοι, μοναχικοί, δυνατοι, ευαίσθητοι, εγωιστές, αλλά και συνάμα έτοιμοι να δώσουν και την ζωή τους γι αυτους που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους.

Είμαι λοιπόν κι εγώ ενας δρακος. Έτσι με φωναζουν από παλιά οι φιλοι μου. Ενας δρακος που κρύβεται, που μιλάει στον εαυτό του, που σπάνια εξωτερικεύει αυτό που νιώθει, και ακόμα ποιο σπάνια όταν το κάνει, κρατάει πολλά μόνο για τον εαυτό του. Ελάχιστοι κερδίζουν την εμπιστοσύνη του.

Η δημιουργία αυτού του blog έγινε με σκοπό να γράφονται σκέψεις, προβληματισμοί, ιστορίες, και γενικά πράγματα που μέχρι τώρα τα έλεγα μόνο σε εμένα. Δεν ξέρω αν θα τα διαβάσει ποτέ κανένας, αλλά για εμένα σημασία έχει να υπάρχει ένας χώρος που να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου.

Καλή αρχή λοιπόν και καλή αντάμωση στα ταξίδια μας στον ουρανό.