Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ο πρώτη αιτία θανάτων στην Ελλάδα

Επιτέλους αυτό το χαζοκούτι, η λεγόμενη τηλεόραση, έδειξε κάτι χρήσιμο. Εμένα προσωπικά με άγγιξε πολύ. Γι αυτό λοιπόν εγώ σήμερα δεν θα γράψω κείμενο για να σας πω κάποια πράγματα. Θα σας παραθέσω ένα λινκ γιατί όσοι περισσότεροι το δούμε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βελτιωθούμε στο δρόμο.


http://www.megatv.com/article.asp?catid=14693

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!!

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Κι όμως είμαι ζωντανός....

Κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο, σπίτι. Άντε και κανένα καφέ στα γρήγορα όμως γιατί οι δουλειές περιμένουν στην γωνία. Τρέξιμο στο χάος της Αθήνας κάθε μέρα, όλη μέρα, μπας και καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα. Και καμία φορά να ψιθυρίζουμε κι όλας από μέσα μας: "Ρε συ εμείς είμαστε από τους τυχερούς. Φαντάζεσαι να είχαμε και οικογένεια;"


Και αυτόματα σβήνεται η παραπάνω σκέψη και την θέση της παίρνει η εξής: " Τι τυχερός ρε βλαμμένε; Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε 30φεύγα και να μην μπορούμε να κάνουμε οικογένεια και χαίρεσαι ρε βλαμμένε;"

Που φτάσαμε ρε παιδιά.... Θέλω να κάνω τόσα αλλά βάζω κάτω τα ευρώ και δεν βγαίνουν ρε γαμώ το. Είναι αυτό που είπε πολύ πετυχημένα κάποιος: "Γιατί στο τέλος του μισθού, περισσεύει τόσος μήνας;"

Αδέρφια η κατάσταση δεν πάει άλλο όμως. Με αυτά και με αυτά κατάφεραν και μας έκανα ρομποτάκια. Το μόνο που κάνουμε είναι να τρέχουμε όλη μέρα κάθε μέρα στο χάος της Αθήνας, χωρίς όνειρα, χωρίς θέλω, χωρίς χρόνο για τις ανάγκες μας. Μηχανάκια που λειτουργούν για το "ευ ζεις" του συστήματος. Και το σύστημα μας βλέπει και γελάει και μαζί μας, αλλά και με αυτά που του δίνουμε για να φάει. Καταπιέζουμε τους εαυτούς μας, τις περισσότερες φορές άθελα μας, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Σαν ζώα στην σφαγή.

Ε τέλος λοιπόν. Εγώ σαν δράκος γεννήθηκα ελεύθερος, θα ζήσω ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος. Δεν θα πηγαίνω βόλτα όταν θέλει το σύστημα αλλά όταν εγώ θέλω. Δεν θα ζητάω άδεια από το σύστημα για να κάνω ένα ταξιδάκι. Τέλος η καταπίεση του εαυτού μου. Και όσο περισσότεροι πάρουμε χαμπάρι τι γίνεται τόσο το καλλίτερο για τις ζωές μας.

Σταματήστε λοιπόν να κάθεστε στα σπίτια σας. Βγείτε έξω και γεμίστε τους δρόμους. Όχι για να διαδηλώσουμε Αλλά για να περάσουμε καλά. Για να γελάσουμε, να χορέψουμε, να ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε. Τελικά με τα ίδια ευρώ μπορούμε να περάσουμε ακόμα καλλίτερα. Και πιστέψτε με όταν μας δουν να χαμογελάμε θα φοβηθούν Θα φοβηθούν πολύ. Γιατί θα καταλάβουν πως ότι και να κάνουν η ζωή μας είναι στα χέρια μας. Έξω λοιπόν, στους δρόμους, στα πάρκα, στις παραλίες. Να στήσουμε το δικό μας πάρτυ. Και ποιος ξέρει. Μπορεί αύριο να ξημερώσει μια καινούρια μέρα, διαφορετική.

Ο Δράκος ανοίγει φτερά....